Priznanje nezavisnosti Kosova bio bi poslednji čin kapitulacije pred imperijalističkim režimom i njegovim kolaboracionistima.
Zamislimo situaciju u kojoj Sjedinjene Američke Države u saradnji sa sirijskim ’’pobunjenicima’’ okupiraju određeni deo Sirije, postavljaju svoju vojnu bazu, i nekoliko godina kasnije zahtevaju da međunarodna zajednica prizna državnost tog dela teritorije. Svaka eventualna podrška takvom poduhvatu bila bi samo neposredna podrška imperijalizmu – ništa više. Bez obzira na opseg stradanja koja su sirijski ’’pobunjenici’’ pretrpeli pod Asadovim režimom (a koja su pod velikim znakom pitanja, imajući u vidu dobro poznati disidentski manir obmanjivanja i preuveličavanja u cilju manipulacije globalnog javnog mnjenja i izmamljivanja zapadnih privilegija) to ih ne amnestira od njihove kvislinške uloge i saradnje sa okupatorom.
POUKE DRENIČKE KONTRAREVOLUCIJE
Isti je slučaj i sa UČK-om. Koliko god stradanja njihove pristalice pretrpele pod Miloševićevim režimom, uloga UČK-a je isključivo teroristička, secesionistička i okupatorska. Pri kraju Drugog svetskog rata, takvi kolaboracionisti najpre dobijaju opštu amnestiju od strane partizana – a kad su uprkos tome nastavili s borbom, vođeni istim bezrezervnim nacionalizmom (učešćem u tzv. Dreničkoj kontrarevoluciji), partizani su ih pobili u razmerama neuporedivo većim od broja Albanaca pogubljenih u vreme Miloševića. Nakon decenija liberalnog agitovanja ono što se nazivalo ’’kontrarevolucijom na Kosovu’’ preimenovano je u ’’borbu za ljudska prava’’. Često se čuje argument da je etničko čišćenje koje su albanski ekstremisti sproveli nakon 1999. godine opravdano represijom koju su trpeli pod Miloševićom vlašću. Istina je da se etničko nasilje koje organizuju albanski ekstremisti u kontinuitetu održava još od Drugog svetskog rata. Dr Muhamed Kešetović, učesnik NOB-a i posleratni visoki partijski funkcioner u Gračanici, u svojoj knjizi ’’Drama na Kosovu’’ (1988) daje detaljan opis masovnog nasilja koje su nakon Drugog svetskog rata vršili albanski ekstremisti, pa tako beleži i:
’’Učesnici dreničke kontrarevolucije (1944-45) i oni Albanci koji su otvoreno ili pritajeno bili na njenoj strani, samo su promijenili metod agresije. Nasilno iseljavanje je nastavljeno, sada u novim uslovima koji su onemogućavali najbrutalnije, ali zato ne i perfidne metode djelovanja. U tom arsenalu pritisaka i bezobzirnosti naročito se ističu bespravna žetva sazrijelih usjeva, paljevine, isključivanje struje i vode, sprečavanje i nedozvoljavanje navodnjavanja obradivih površina, zabranjivanje napasanja stoke u planinama. U eskalaciji takvih metoda i pritisaka na prisilno iseljavanje, bolje reći protjerivanje, slijedeći korak su: ucjene, zatim prijetnje, premlaćivanje, a onda silovanje i ubistva. Sve to dopunjavano je atacima na verska i nacionalna osjećanja kao što su: skrnavljenje crkava, manastira i spomenika junacima iz protekla dva svjetska rata, rušenje nadgrobnih spomenika i skrnavljenje grobova, nasrtanja na manastirska imanja. Slijedeći korak koji je dopunjavao zamisao o stvaranju nepodnošljive atmosfere, kao metoda nasilnog protjerivanja nezamislivog u uslovima mira i pravnog poretka jedne civilizovane zemlje, bio je psihološka tiranija u širenju neprijateljstva i mržnje. To se ogledalo u širenju parola kao što su: ‘Pobijmo gadove’, ‘Srbi idite s Kosova’, ‘Vješajmo škie’, ‘Dolje srpski uljezi’. Organizovane su hajke na ljekare i druge stručnjake srpske i crnogorske nacionalnosti i slično.’’
RAZBIJANjE JUGOSLAVIJE
Albanski ekstremizam, separatizam i nacionalističke aktivnosti u svim narodima potpomagani su s ciljem razbijanja Jugoslavije. Nakon Drugog svetskog rata albanski ekstremisti zajedno sa ustaškom emigracijom zajedničkim snagama bore se protiv Jugoslavije, objavljuju zajedničke publikacije, međusobno se potpomažu, imaju zajedničke finansijere[1]. Preuveličavanje režimske represije pribavlja im podršku i privilegije od strane antikomunističkog Zapada. Pripovedač romana “Milijarder” Vetona Suroia kaže da su batine koje su dobili od srpske policije nešto najbolje što im se dogodilo jer su pozivajući se na njih dobili petogodišnji azil u Kanadi što im je pomoglo da znatno unaprede svoj životni standard[2].
Albanci jesu pretrpeli značajnu represiju u vreme Balkanskih ratova (o čemu svedoči Dimitrije Tucović), kao i u prvoj i drugoj Jugoslaviji, i manjinska prava im jesu bila ugrožena. Međutim, njihova prava i životni standard na siromašnom Kosovu nakon Drugog svetskog rata bili su neuporedivo bolji od standarda Albanaca u samoj Albaniji, u istom periodu, pod vlašću Envera Hodže. Sem toga, uprkos uživanju široke autonomije, propisane Ustavom iz ’74, albanski ekstremisti i dalje nastavljaju sa sprovođenjem etnički motivisanog nasilja nad nealbanskim življem. A to nasilje, umesto sankcija i krivičnog gonjenja, pratilo je masovno zataškavanje od strane zvaničnih institucija, budući da su i sudstvo i organi reda bili pod kontrolom albanskih nacionalističkih interesa (vrlo slično današnjoj situaciji na Kosovu i Metohiji). Štaviše, albanski separatizam zdušno su podsticali i nacionalisti u redovima hrvatskog i slovenačkog rukovodstva (dovoljno je pogledati video zapise ’’hinjene’’ zabrinutosti Stipeta Mesića za prava Albanaca na KiM, sa sednica Predsedništva SFRJ).
Sam Miloševićev nacionalizam nastao je kao jedna oportuna reakcija na pomenuta dešavanja na Kosovu. No, Zapadu je on zapravo bio veća smetnja kao ’’poslednji komunistički diktator u Evropi’’, nego kao nacionalista. Antiimperijalistička arogancija generala JNA, zasnovana na nasleđu brutalnog kažnjavanja petokolonaša na kraju Drugog svetskog rata, poput onih u Blajburgu i Drenici, a najizrazitije oličena u mačizmu generala Ratka Mladića, svojom neposlušnošću pritom dodatno provocira bes zapadne vojne mašinerije. Bilo bi, naravno, besmisleno tvrditi da je bilo nevinih strana u sukobima u bivšoj Jugoslaviji; nedužni civili svih nacionalnosti stradali su u haosu i zverstvima građanskog rata. Ali Zapad, nakon Nirnberga, nikad u suštini nije prestao da fabrikuje nove Hitlere – bilo da je reč o Balkanu, ili o Bliskom Istoku – pa je, shodno tome, i Milošević morao biti demonizovan u mnogo većoj meri nego podjednako “mračni” Izetbegović i Tuđman. Koliko uopšte ljudi danas zna da se prvo etničko čišćenje, na početku raspada SFRJ, odigralo u Sloveniji, kao perjanici antikomunističke borbe za demokratiju?
Priznavanje nezavisnosti Kosova poslednji je čin kapitulacije pred interesima zapadnog imperijalizma koji su na ovim prostorima ostvarivani pomoću vojnih intervencija i neoliberalne politike[3]. Sem toga, priznanje nezavisnosti Kosova uvreda je za sve žrtve NATO bombardovanja i terorističkih napada, za sve one koji su se sa oružjem u rukama borili protiv najveće vojne sile i 22 države koje su joj asistirale u napadu na Jugoslaviju, uvreda za sve one Srbe, Albance, Bošnjake, Turke, Rome, Aškalije i Gorance koji su pobijeni, šikanirani i proterani samo zato što su bili protiv terorističke UČK.
SAMOOPREDELjENjE I IMPERIJALISTIČKA AGENDA
Priznavanje nezavisnosti Kosova ustupak je nacional-šovinističkim težnjama koje su se privremeno realizovale samo tokom fašističke okupacije u Drugom svetskom ratu (kada su teritorije Kosova i Metohije, Albanije, kao i delova Makedonije i Crne Gore bile stavljene pod jurisdikciju albanske kvislinške vlade).
Pravo na samoopredeljenje kao element lenjinističke politike pokazalo se kao njen najveći istorijski promašaj. Roza Luksemburg je najsmislenije kritikovala te besmislene pokušaje da se obećavanjem državne nezavisnosti pridobiju saveznici za revoluciju među narodima koji su živeli na teritoriji Rusije. U suštini, ta strategija svodi se na povlađivanje buržujskim nacional-romantičarskim sentimentima. Pravo na samoopredeljenje još je besmislenije u slučaju gde albanski narod već ima svoju državu, pa bi priznanje njihovog prava na samoopredeljenje jedino moglo da dođe u paketu sa priznanjem prava Republike Srpske da se otcepi od Bosne. To pravo ’’korisni idioti’’ imperijalizma odobravaju albanskom narodu, ali ne i srpskom – jer njihova zalaganja ne počivaju ni na kakvim principima, sem na lobističkom zadatku da potpomognu imperijalističku agendu.
Osnivač kurdske radničke partije Abdulah Odžalan, pod uticajem dela anarhiste Mareja Bukčina, modifikovao je svoj inicijalni zahtev za stvaranjem kurdske države u zahtev za širokom autonomijom u skladu sa Bukčinovim idejama o komunalnom anarhizmu. U skladu sa tim idejama autonomiju treba da dobiju građani na primer Prizrena ali i građani srpskih opština na KiM, kao i generalno stanovnici svake manje zajednice. Ako pravo na samoopredeljenje podrazumeva da fanatizovana masa etnički očisti sve one koji smetaju velikoalbanskim ciljevima – a u sadašnjim uslovima to bi bio najverovatniji ishod samoopredeljenja – svako ko ga promoviše i podržava je saučesnik u nasilju.
Priznanje nezavisnosti Kosova bio bi čin nesolidarnosti sa sadašnjim i budućim državama-žrtvama imperijalističkih vojnih intervencija, koje su po svojim metodama i ciljevima samo nastavak NATO bombardovanja Jugoslavije.
IZDAJA NAŠE BORBE
Priznanje nezavisnosti Kosova bila bi izdaja onih država koje se protive nezavisnosti Kosova iz anti-imperijalističkih razloga. Izdaja Palestine, Kube, Venecuele, Bolivije, Ekvadora, Libana, Sirije, Nepala, Nikaragve, Vijetnama, Konga, Grčke. Ostavimo po strani njihove aktuelne ideologije, koliko su te zemlje socijalističke ili kapitalističke, diktatorske ili demokratske – one su pre svega već godinama žrtve imperijalističke politike, što im daje jedinstvenu perspektivu za ispravno razumevanje konflikta na Kosovu i ispravan stav prema njemu: prema čitavom zapadnom vojno-propagandnom mehanizmu, ‘humanitarno-demokratskoj’ retorici, ignorisanju međunarodnog prava, i zakulisnim strategijama i interesima čiji smo zajednički svedoci.
Međusobno razumevanje i podrška država koje su smetnja imperijalizmu jedino je što bi još moglo uspostaviti balans snaga, i tako doprineti okončanju dominacije američkog vojno-industrijskog kompleksa. Sirija, Libija, Irak, Avganistan, Iran, Liban i druge države meta su vojnih intervencija kakva je bila i NATO bombardovanje Jugoslavije: iz sličnih razloga, koji nemaju nikakve veze sa ljudskim pravima – što je više nego jasno i onima koji su imali tu nesreću da njihova prava posluže kao izgovor za američke i NATO intervencije, i onima od kojih su ta prava trebalo da budu ‘zaštićena’.
Priznanje nezavisnosti Kosova je potkopavanje institucije Ujedinjenih nacija (Rezolucija 1244 UN Srbiji garantuje suverenitet i teritorijalni integritet).
Sjedinjene Američke Države već decenijama uporno rade na jačanju svog položaja koji bi im garantovao unilateralno odlučivanje o svim pitanjima od ekonomskog i geostrateškog interesa, a naročito onim koja iziskuju odgovarajuće vojne intervencije. Prema Noamu Čomskom, ovakva politika SAD-a najveći je pokazatelj njenog imperijalizma. Setićemo se da je i samo NATO bombardovanje Jugoslavije sprovedeno bez odobrenja Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija. Nametanje SAD-a da u ulozi svetskog policajca prekraja države i granice po svom nahođenju glavni je razlog za haos koji vlada na Bliskom Istoku, a samim tim i za migrantsku krizu. Priznanje nezavisnosti Kosova kapitulacija je pred njihovom političkom agendom, nametnutom pukom silom, bez ikakvog obaziranja na legitimne međunarodne institucije.
Reference:
1. Dr Muhamed Kešetović, Drama na Kosovu, Naučna knjiga, 1988.
2. O privilegijama antikomunističkih disidenata i umetnika pisala je dosta Frances Stonor Saunders, britanska istoričarka, u svojoj knjizi: Hladni rad u kulturi – CIA u svetu umetnosti (2006).
3. Propagandne aktivnosti u intervencionističkoj politici predstavljaju toliko važan deo da se manifestuju čak i u istoriografskim radovima kao što je to slučaj sa knjigama o Bosni i Kosovu britanskog istoričara Noela Malkolma. U tim radovima vodeća, krivotvorena i jednostrana, interpretacija treba da posluži legitimaciji imperijalističke intervencije. Nepostojanje kritičke svesti u liberalnim NVO krugovima dovodi do toga da se ovakva obaveštajno-propagandna štiva koriste kao argumenti u prilog priznavanja nezavisnosti Kosova.
Naslovna fotografija: Wikimedia/Dozetdarko at Serbian Wikipedia/CC BY-SA 3.0 RS
